De moerbeitoppen ruisten

Gisteren moest ik raprap en onmiddellijk en nu direct een paar versregels van Anton Van Wilderode hebben. In mijn job is het altijd van raprap en onmiddellijk en nu direct. Ik zou Van Wilderode's achterneefje bellen, want het loopt mis met het museum dat in zijn woonst wordt ingericht. Het leek me een goed idee om het gesprek in te leiden met enige regels Van Wilderode.

Google. Veel eerste regels, maar een volledig gedicht rolde er niet meteen uit. Stress. Deadline nadert. En toen offreerde Google me dit:

De moerbeitoppen ruisten
God ging voorbij
Neen, niet voorbij, hij toefde
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij

enzovoort enzoverder.

Ik trek dat uit de printer, lees dat voor op de radio, zeg dat het van Van Wilderode is, voer een prettig gesprek met achterneef en start plaatje. Klaar. Heerlijke job toch?

Luisteraars op hun achterste poten. Terecht. Ik blijk een gedicht van Nicolaas Beets aan Van Wilderode toegeschreven te hebben. En dat achterneefje gaf geen kik. Misschien was dat beleefdheid, misschien onwetendheid. Van Wilderode heeft die moerbeitoppen van Beets geleend en ze gebruikt als titel van zijn eerste bundel. Vandaar de verwarring.

Ik had nog dommer kunnen zijn. Ik had achterneef kunnen vragen hoe het komt dat hij Coupé heet, en niet Van Wilderode. Omdat Van Wilderode niet Van Wilderode heette maar Coupé.