Rien

Qua column is het nog altijd vakantie in de Knack Weekend. Columns worden ruim vooraf geschreven, vandaar. Voor de repliek van Linda moet u de papieren versie in huis halen en naar pagina 100 bladeren.

Ik ben afgedaald van de berg die we twee weken lang de onze mogen noemen, tot onder de platanen op het Franse dorpsplein, place de la Libération. Het is halfeen, het heetste moment van de dag. De lucht trilt en de autochtonen verschuilen zich. Enkel de bronzen generaal Jean-Jacques Basilien Gassendi negeert de siësta. Vanaf zijn marmeren zuiltje kijkt hij monumentaal voor zich uit. Vier leeuwen spuwen eau non potable ter zijner eer en glorie te zijner ere en glorie. Gassendi, inspecteur van de Napoleontische artillerie en held van de slag bij Marengo. Verder twee duiven, een magere kat die een oog mist en ik. Voor de rest is het plein leeg.

Ik sla een vlieg van mijn benen. Dat is al heel wat, Linda, want ik heb me voorgenomen niets te doen vandaag. Rien. De plannen voor morgen: rien. Vakantie is vakantie. Dit dorp lijkt het daar volmondig mee eens. Ici ne se passe rien du tout. Dat blijkt ook in de krantenwinkel. Tot in het kleinste Franse gat is Het Laatste Nieuws te koop, hier niet. Hier zelfs geen nationale Franse krant, de Tabac Presse levert enkel La Provence, een lokale krant die uit doorgaans welingelichte bron kan bevestigen dat er gisteren in de wijde omgeving volstrekt niets is gebeurd. Er werd gevoetbald, dat wel, en er werd petanque gespeeld. Henri Martin is overleden, de horoscoop voorspelt hoofdpijn voor het sterrenbeeld schorpioen en men overweegt airco te installeren in de metro van Marseille. Je zult het met me eens zijn, Linda, dat valt allemaal onder de categorie rien. De vlieg is halsstarrig. Als ik ze doodsla, staat dat morgen in de krant.

Ik nip aan mijn Ricard en met het oog op een pointe hoop ik dat er toch iéts gaat gebeuren op de place de la Libération. Een klein burenruzietje. Of dat er een auto over de eenogige kat rijdt. Hollandse toeristen die in hun soort Frans de weg vragen. Of dat desnoods de garçon, die me in ruil voor mijn zitje een tweede Ricard komt verkopen, aan zijn ballen zou krabben.

Maar niets van dat alles. Zelfs geen zuchtje wind, de driekleur aan de gevel van de Mairie is al die tijd bewegingloos gebleven. Ici ne se passe absolument rien. Parfait!