Mijmerzucht
Binnenkort zal dit op een van de laatste bladzijden van de Weekend Knack staan.
Ken je ze, Linda, die dagen van diepe mijmerzucht? Onbestemde ongelukkigheid, moeilijk te verklaren en nog moeilijker te bestrijden? Af en toe overvalt het me, dat vage verdriet. Wellicht niet toevallig op een vrije dag midden in de week, met het verlaten huis helemaal voor mij alleen en een oceaan van tijd die zich voor me uitstrekt. Teveel leegte is niet goed.
Ik heb nochtans weerstand geboden. De haard aansteken leek een goed begin. De kilte verjagen, dat zou toch moeten helpen? Het werd er alleen maar erger op: staren in het vuur brengt niets voort dan somberte.
Ik maakte koffie en gunde mezelf een scheutje room erbij. Het hielp niet. De krant sprak van onheil van Brussel tot Birma, nog klammig van de motregen buiten. Half elf al, en nog geen woord gesproken.
Ik braadde een konijntje en deed een poging om de dankbaarheid van de thuiskomers straks te voorvoelen. Het hielp niet. Ik zette de dampkap bewust niét aan. Nee, laat de braadgeur het ganse huis maar innemen. Het aroma van laurier, boter, bier en kweepeer – het betrof een experimenteel recept, honing was er ook bij - daar kan mijn weemoed toch niet bestand tegen zijn? Dus wel. Het heeft allemaal niet geholpen.
En die Nick Drake deed er ook geen goed aan. A black eyed dog, he called at my door. A black eyed dog, he knew my name. De Dood, Linda, de Dood, denkt ge ’t ook niet? Er knalde een merel tegen het raam en bleef trillend liggen op de stenen.
Zou het toch die volle maan geweest zijn? Ik geloof daar niet in. Tarrotkaarten, Tibetaanse klankschalen, halfedelstenen, homeopatische druppeltjes en volle manen, ik moet het niet weten. Maar ze stond er wel, de maan. Tot ver in de dag.
Had ik eierstokken, ik stak het daarop.
(Met dank aan The Late Greats. Black Eyed Dog staat op Time of no reply, een verzameling slaapkameropnames en nagelaten werk. Wie nog niks van Nick Drake in huis heeft zou ik eerder Five leaves left aanraden. Of Pink Moon of Bryter Layter.)
Ik heb nochtans weerstand geboden. De haard aansteken leek een goed begin. De kilte verjagen, dat zou toch moeten helpen? Het werd er alleen maar erger op: staren in het vuur brengt niets voort dan somberte.
Ik maakte koffie en gunde mezelf een scheutje room erbij. Het hielp niet. De krant sprak van onheil van Brussel tot Birma, nog klammig van de motregen buiten. Half elf al, en nog geen woord gesproken.
Ik braadde een konijntje en deed een poging om de dankbaarheid van de thuiskomers straks te voorvoelen. Het hielp niet. Ik zette de dampkap bewust niét aan. Nee, laat de braadgeur het ganse huis maar innemen. Het aroma van laurier, boter, bier en kweepeer – het betrof een experimenteel recept, honing was er ook bij - daar kan mijn weemoed toch niet bestand tegen zijn? Dus wel. Het heeft allemaal niet geholpen.
En die Nick Drake deed er ook geen goed aan. A black eyed dog, he called at my door. A black eyed dog, he knew my name. De Dood, Linda, de Dood, denkt ge ’t ook niet? Er knalde een merel tegen het raam en bleef trillend liggen op de stenen.
Zou het toch die volle maan geweest zijn? Ik geloof daar niet in. Tarrotkaarten, Tibetaanse klankschalen, halfedelstenen, homeopatische druppeltjes en volle manen, ik moet het niet weten. Maar ze stond er wel, de maan. Tot ver in de dag.
Had ik eierstokken, ik stak het daarop.
(Met dank aan The Late Greats. Black Eyed Dog staat op Time of no reply, een verzameling slaapkameropnames en nagelaten werk. Wie nog niks van Nick Drake in huis heeft zou ik eerder Five leaves left aanraden. Of Pink Moon of Bryter Layter.)
Labels: column
posted by koen fillet at 08:16
8 Comments:
tja, eierstokken zijn een goei gerief op zo'n momenten. één keer in de maand je mogen overgeven aan die gevoelens..... eigenlijk al bij al toch zalig, maar het moet niet langer dan een dag duren.....
Goh Koen, jij verwoordt wel zeer goed het gevoel dat ik afgelopen woensdag de godganse dag ervaren heb. Straf!!!
@charlie. Tiens. Het was inderdaad woensdag. Zou het dan toch die volle maan geweest zijn...
noemen ze dat niet gewoon 'herfst'?
Het is tarot ipv tarrot.
Voor de rest hebt u het hebben van een lichte najaarsdepressie mooi verwoord. Heeft het konijn eigenlijk nog gesmaakt?
Het is het seizoen. En nu moet ik gaan schreien in mijn hoofdkussen. Want het is het seizoen.
En hier, aan de andere kant van de wereldbol begint dat seizoen in mei...
Ik ben er dus helemaal uit, ik ben warempel lente-vrolijk. Sorry.
Koen,
dat lijkt op een acuut tekort aan endorfines ;-)
Lopen is de perfecte remedie!
Een reactie posten
<< Home