Samengevat 4

Aflevering drie was feel good, aflevering vier is miserie. Niet voor Frank "the machine", niet voor Joke "superwoman", wel voor Geert, Sylvie en mij. Tot aan de 20 km door Brussel leek alles vanzelf te gaan. Maar toen begon het sukkelen. Niet alleen ik twijfelde aan de goede afloop van het project, ook Paul zijn vertrouwen in de goede afloop wankelde. En Koen Peers zei vlakaf: de knieën van Sylvie en Koen zijn niet geschikt voor duurloop.

Met slechte knieën kan je gelukkig wel fietsen (al kan dat ook mislopen). Alternatieve training, heet zoiets in het jargon van Paul. Aquajoggen ware eigenlijk nog beter, maar ik krijg de weubbekens van alles wat met zwembaden te maken heeft.

Mijn motivatie zakte ver weg. Twee maanden niét lopen, ik werd er diepongelukkig van. En toen Paul eindelijk de toelating gaf om opnieuw met looptrainingen te beginnen, vond ik een paar spullen niet meer terug.

Ik heb niet één slechte knie, ik heb twee slechte knieën. Aflevering vier ging over het iliotibiale frictiesyndroom aan mijn rechterkant, een probleem dat ik deel met Sylvie en met Geert, en een kwaal waar elke loper lichtjes depresief van wordt, getuige dit beeld van de doorgaans zonnige Geert. Niets liet vermoeden dat het uiteindelijk mijn andere knie zou zijn die mij de das om zou doen. Aflevering vijf zal over de meniscus handelen, en in aflevering zes komt de Aanstaande Atleet niet meer voor. Voor altijd Aanstaand.