Ben ik dat?
Nicky Aerts, presentatrice van Neon, kwam het redactielokaal binnen met een geheimzinnige glimlach om de lippen. Of ik de cover van het nieuwe boek van Jessica Durlacher al had gezien? Ze had het bij. Verbijsterend. Misschien is het fotootje hiernaast net iets te klein, maar die meneer vooraan met die Jodenster, dat lijk ik wel.
Het is Jessica Durlacher's grootvader, Arthuro d'Alberti. Operazanger, Jood en in 1945 in Bergen-Belsen vermoord. Alleen Jessica's vader, Gerhard, heeft de nazikampen overleefd. Hij was muziekliefhebber, ten huize Durlacher was altijd muziek te horen. Maar nooit klassieke zang. In dit boek ontdekt Jessica hoe dat komt.
De foto op de cover is gemaakt in Kamp Westerbork, een Nederlands transitkamp, het voorgeborgte van de vernietigingskampen. Je kan het je moeilijk voorstellen maar in Kamp Westerbork werd aan cultuur gedaan. Er was een professionele schouwburg waar theater werd gespeeld en gemusiceerd. Elke dinsdagavond was er een voorstelling, met een cynisch gevoel voor timing want elke dinsdagavond vertrok ook een trein naar de gaskamers. En opa Durlacher (d'Alberti is zijn artiestennaam) zong dus. De foto op de cover van het boek is gemaakt tijdens het lied Auf der Heide uit de revue "Humor und Melodie", met daarin de zin Nur auf der Heide kann ich glucklich sein.
Op pagina zes van Jessica Durlacher's boek staat een karikatuur van haar grootvader, gemaakt door een medekampbewoner in 1942. Ook daar lijk ik op. Merkwaardig.
Bij het boek zit een CD met oa muziek van Johnny en Jones, die ook in Westerbork zaten en samen met Arthuro d'Alberti op het podium stonden.
Het is Jessica Durlacher's grootvader, Arthuro d'Alberti. Operazanger, Jood en in 1945 in Bergen-Belsen vermoord. Alleen Jessica's vader, Gerhard, heeft de nazikampen overleefd. Hij was muziekliefhebber, ten huize Durlacher was altijd muziek te horen. Maar nooit klassieke zang. In dit boek ontdekt Jessica hoe dat komt.
De foto op de cover is gemaakt in Kamp Westerbork, een Nederlands transitkamp, het voorgeborgte van de vernietigingskampen. Je kan het je moeilijk voorstellen maar in Kamp Westerbork werd aan cultuur gedaan. Er was een professionele schouwburg waar theater werd gespeeld en gemusiceerd. Elke dinsdagavond was er een voorstelling, met een cynisch gevoel voor timing want elke dinsdagavond vertrok ook een trein naar de gaskamers. En opa Durlacher (d'Alberti is zijn artiestennaam) zong dus. De foto op de cover van het boek is gemaakt tijdens het lied Auf der Heide uit de revue "Humor und Melodie", met daarin de zin Nur auf der Heide kann ich glucklich sein.
Op pagina zes van Jessica Durlacher's boek staat een karikatuur van haar grootvader, gemaakt door een medekampbewoner in 1942. Ook daar lijk ik op. Merkwaardig.
Bij het boek zit een CD met oa muziek van Johnny en Jones, die ook in Westerbork zaten en samen met Arthuro d'Alberti op het podium stonden.
Labels: boeken, persoonlijk
posted by koen fillet at 19:28
5 Comments:
Via deze link kun je de cover vergroten. En inderdaad, het lijkt Koen Filet wel.
http://www.nl.bol.com/is-bin/INTERSHOP.enfinity/eCS/Store/nl/-/EUR/BOL_DisplayProductInformation-Start?BOL_OWNER_ID=1001004002619915&Section=BOOK
Maar Koen, dit is pas echt aanleiding tot wilde geruchten!
Misschien is elke mens maar uniek op een bepaald tijdstip, of hebben we, net als katten, zeven levens.
In elk geval, de gelijkenis is treffend! Subliem!
Ann Alice
Ik ben er persoonlijk steevast van overtuigd dat iedereen zo zijn dubbelganger heeft!! Dus bij deze ken jij de jouwe!
copieconforme, wel van voor je begon te lopen :-)
Een reactie posten
<< Home