De zoete zonde genaamd chocolade.

Ilse, allerliefste diëtiste, ik heb vandaag zwaar gezondigd. Maar het waren professionele zonden. Wilde Geruchten had vandaag Dominique Persoone te gast, een chocolatier die bovenaards goeie pralines maakt met onwaarschijnlijk lekkere vullingen. Hij levert bij Comme Chez Soi. Pralines met in tabaksbladeren gemarineerde marsepein, of chilipepervulling, zongedroogde tomaten en basilicum, azijnvulling, wasabimosterd. Je kan het je niet voorstellen, maar het is overheerlijk. En je zal begrijpen, Ilse, dat ik zo'n man moeilijk kan interviewen zonder zijn hemelse bonbons te proeven. Ik heb dus vele duizenden calorieën naar binnen gespeeld. Ik vrees dat ik mijn chocoladerantsoen voor het paasweekend al op heb.

Dominique Persoone had een klein pralinendoosje bij zich met daarin één exemplaar van elke smaak. Een paar daarvan heb ik tijdens het interview geproefd, het overschot hebben we op de redactie verdeeld. Niet volgens het systeem ieder evenveel pralines, nee. We wilden natuurlijk allemaal al die onvoorstelbare smaaksensaties proeven. Dus nam iemand een klein muizenbeetje van een praline en gaf ze dan door aan de volgende. Een redactie, ach, dat is toch een beetje zoals een gezin, we zijn niet vies van elkaar. Zeker niet als het over het verdelen van hemelse godenspijs gaat.

Er moet me toch nog een kleinigheidje van het hart omtrent een collegaatje van ons, niet eens lid van de Wilde Geruchteredactie. Ik schreef daarnet dat ik na de uitzending alle overschot meenam naar het redactielokaal, maar dat klopt niet helemaal. Tijdens de uitzending kwam CVG binnenwaaien in de studio. Uit respect voor haar privacy meld ik enkel haar initialen en ik zal ook niet verklappen welk weekendprogramma C presenteert. CVG stortte zich op die kostbare pralines, en at er niet één, niet twee, maar verdorie drié van op. Drie! Gn.