Blein.

Ik voelde het meteen, die nieuwe schoenen knellen. De lengte is in orde, de maat is goed, maar in de hoogte en in de breedte zit het verkeerd. Nu ben ik van het type niet zeuren, flink zijn dus ik ben er toch mee gaan lopen. Had ik beter niet gedaan: na een kwartier voelde het alsof al mijn middenvoetbeentjes tegen elkaar gewrongen zaten. En na een half uur merkte ik iets bleinachtigs.

Mijn steunzolen zouden de oorzaak kunnen zijn. Die zijn vermoedelijk wat hoger dan de standaardzool van Nike. Of het zou aan de bouw van mijn voeten kunnen liggen. In elk geval: de 4x15 minuten waren een lijdensweg. Licht lijden in vergelijking met de ellende van de Iraki's en de Palestijnen enzo, maar toch, lijden. Ik strompelde de tuin in, vastbesloten om opnieuw met mijn oude Nikes te gaan lopen.

(Overigens heb ik het ook in mijn niet-lopende leven moeilijk met nieuw. Een jas, een hemd, een broek, ik kan er moeilijk afscheid van nemen. Als ik in mijn kast de keuze heb tussen die ouwe trui en een spiksplinternieuwe, ik kies de oude.)